Mimo, że art deco, jako kierunek w sztuce modyfikowało się w wielu krajach równocześnie, to stolicą jego był Paryż. Dopuszcza się, że właśnie w tym miejscu funkcjonowali pionierscy przedstawiciele ruchu i powstawały w największym stopniu intrygujące obrazy i akty.
W latach 20. i 30. XX wieku art deco zdominowało niemalże każdą dziedzinę życia człowieka. Kierunek ten górował zarówno w malarstwie, jako obrazy i akty, architekturze, jak i we wzornictwie przemysłowym, ozdób wnętrz i modzie.

Sztuka art deco znamionuje się w szczególności naturalnością i geometryzacją formy, kontrastową kolorystyką, zestawianiem płaszczyzn, czerpaniem weny z odmiennych okresów.

Art Deco to styl o wielu twarzach – więcej na stronie www. Uwolnione panie, ekskluzywne transatlantyki, duże metropolie, imponujące drapacze chmur. Era zbytku, osobliwej wytworności i szaleńczej zabawy. Epoka Art Deco, styl międzywojnia objął cały glob i wszelkie dziedziny sztuki, od malarstwa i rzeźby, po architekturę, ozdoby pomieszczeń, modę, obraz filmowy i zdjęcia. Był to czas ogromnych transformacji technologicznych, obywatelskich i dyplomatycznych. Era znacznych przeciwieństw i wizji złowróżbnych.

Zafrapował Cię omawiany materiał? Jeżeli tak, to wejdź na ten odnośnik – to bardzo użyteczna strona (http://pischool.pl/szkola-jezykowa-warszawa-ochota/), która także okaże się warta Twojej uwagi!

W owym okresie, masową produkcję i konsumpcję wspomogły idealne strategie promocyjne. Od majętnej panny dekorującej swój paryski apartament, do urzędniczki pracującej na poczcie, każdy pragnął mieć atrakcyjne nowomodne przedmioty. Geometryczna prostata, klasa form i oszczędny motyw dekoracyjny, to symbole ery. Dbano o każdy szczegół, a wszelki projekt dopracowywano do perfekcji. W Polsce muzą dla sztuki dekoracyjnej Art Deco, była sztuka nowoczesna, którą wiązano z tradycją klasyczną i ojczystą.

Polskie Art Deco oryginalny, narodowy styl zawdzięczał inspiracji zapożyczanej ze sztuki wiejskiej. Do powodzenia polskiego Art Deco przyczynili się artyści z Warsztatów Krakowskich. Ich dzieła cechowały się zrytmizowaną, uproszczoną bryłą, oszczędnością dekoracji, oraz mnogością motywów ornamentalnych, takich jak zygzakowate, ostro nacinane jodełki, przeobrażające się w ciągi trójboków, rombów i trapezów, oraz krystaliczne konstrukcje wykorzystywane w zdobieniu pomieszczeń.